Casual w kratę.

Cześć

Lubie kraty. Takie, czy inne, ale kraty - lubię i przepadam za nimi. Teraz przedstawiam Wam jeden z kolejnych zestawów w casualowym wydaniu. Wiosennym, letnim. Po prostu ciepłym i przyjemnym.

Góra to koszula w kratkę. Uwielbiam odcienie niebieskiego, toteż musiałem wreszcie kupić koszulę w taki wzór, jaki widzicie. Myślałem o jej zwężeniu, ale nieco "lazy-look" na jesieni i podczas lata bardzo mi odpowiada. Oczywiście mam na myśli stricte górę mojego stroju, jak koszulę czy koszulkę, nie okrycie wierzchnie. Spodnie to wyłącznie mega wąskie, wręcz rurkowate spodnie. Kurtki trzymam w ramach dobrego smaku.

Spodnie to bardzo, na prawdę bardzo wąskie chinosy. Ciekawym akcentem u dołu nogawek jest materiał w kratkę, wszyty od spodu. Po podwinięciu ukazuje się w całej okazałości, ożywiając zestaw u podstaw. Sam materiał spodni też jest wart wspomnienia, bo tak fajnej bawełny nie miałem w rękach już dawno.

Buty kupiłem w H&Mie. Tenisówki na sezon wiosna/lato. Lubię je, bo nie są w pełni standardowe, ale zachowując krztę klasyki w postaci w pełni białego koloru i braku głupich naszywek, czy logowań. Wydają się dość długie, to ich bolączka. Wina to prawdopodobnie ta naszyta juta wokół buta. Na szczęście nie rzuca się to w oczy, przynajmniej nie przesadnie. Wewnątrz linery z H&Mu.

Reszta pierdółek, to bransoletki i pasek. Ot, tyle.

A teraz mała anegdotka, bo czasami lubię popisać. Dni temu parę poznałem osobę taką, która to na ubiór patrzała jak na mundur, nieskalany. Fakt pewien wątpliwości nie ulega. Zatraciłeś osobowość swoją, w sposób karygodny, idiotyczny. Gościu, zacnie żeś ubrany. Włosy ułożone, spodnie wyprasowane. Skarpetki podciągnięte, marynarka dopasowana, wełnianym cudeńkiem się okrywasz. Ej, zatraciłeś siebie. Nie czujesz się w tym dobrze, paskudnie w tym wyglądasz, choć ubiór Twój za milion dolarów być może i piękny Ci on! Twarz Twa mówi "nie!" strojowi Twemu. Brak Ci chęci z użytkowania jego. Nosisz, uważasz, że wyglądasz dobrze. Błąd. Błędną czynnością jest porównywanie osoby swojej, z modelem, którym mimowolnie stać się chcesz. Mocno chcesz. Pragniesz tego. Rośniesz. Nie fizycznie, a psychicznie. Obrastasz w dumę, czujesz to! Wieczorem whisky sączysz, dzban wina pijesz, ekran komputerowy wraz z Tobą. Tylko Panie kochany! Delikatnie, bo kropla na udo spaść może i bach! Po spodniach! Usta delikatnie zamaczaj, byś koszuli nie poplamił swojej. Gościem jesteś, pojawiasz się, wokół Ciebie aura boskości rozpościera uroki swe. Na poklepanie po przyjacielsku negatywnie zareagujże, toć to nie jest sprawa neutralna dla marynarki Twojej, zagięcia porobisz, koleś, nie klep mnie, to boli. Nie tylko mnie, ona także to poczuć może. Poczekać więc na rozmowę? Dobrze. Bo ustawiasz nogi swe dokładnie, by kolan nie wypchać, by w kroku nie strzeliły. Poczekam też, skarpetki poprawić musisz, poszetkę wyjąć dokładnie, marynarkę rozprasować, kołnierzyk koszuli poprawić, okiem błyskotliwym na lustro rzuć. Dłonią swą krawat popraw. Gotowym Ci do rozmów. Podasz mi bigłigu kielich tamten? Mówisz do mnie? Masz i proszę. Chętnie Ci podam, tylko dłoń swą rusz lekko, mankiet się wysunie nazbyt ekscentrycznie, ale przymknij oko, może nikt nie zauważy. Może prasa nie wychwyci, może w oczach swych osoba Twoja nie zmaleje nazbyt. Śmiej się, baw się, przytłoczony duch Twój? Skrzypce pierwsze ubiór Twój odgrywa. Godzina pierwsza, godzina druga. Wyjścia czas nadszedł, niechciany nielubiany gość każdego wyjścia ze znajomymi niechętnie napotykany. Przyszedł i w nasze rejony, o szczęście me. Wstajesz, z zacnym na garbie ubiorem, do mego podobnym, na marginesie wspominam. Wychodzisz, pachniesz dobrze, koleś! Cze i piona, dozoba! Ale wrażenie zostawiasz złe. Wyjdź, nie powróć, daj o sobie zapomnieć, bym niezmącony myślami o złym dniu zasnąć mógł spokojnie. Zrzucę ubranie swoje. Na podłogę, część do szafy skitram. Bujaj garba swego na boki swoje. Ja z ubraniem rozmawiać nie umiem, a z ludźmi. Ale z ludźmi takimi, którzy garniturem nie zakrywają mordy swojej, a tors swój.
Traktuj ubranie swoje nie jako rolę życia. Olej to. Się dobrze czuj, a wiesz co? Ocenię Cię inaczej, zdanie o Tobie zmienię. Diametralnie. Bo oczy Twoje świecić pewnością siebie muszą, że o ubraniu swym zapominasz po jego założeniu. Twoja gęba świeci, ale bólem i tęsknotą za prawdziwym życiem swym.

~The-Bigwig